Ένας καλοζυγισμένος ξένος σφυροκοπά απαλά τον αέρα. Ο αέρας παγώνει.

Ένα αγρίμι στην αντίπερα όχθη αγκαλιάζει το βλέμμα του για κάποια δεύτερα πριν αυτό κρυσταλώσει.

Επιδείδεται σε έναν σπασμωδικό χορό, περιπλανώμενος στο λίγο ακόμα.

Απλώνει το φόντο του στο πάτωμα και ξαπλώνοντας αρχίζει να το ζωγραφίζει, με ένα κόκκινο χρώμα που του ξέμεινε στις τσέπες.

Οι ψυχρές δέσμες των ματιών εξερευνούν το άπειρο.

Επιχειρεί να μιλήσει, μα ο μολυβένιος ξένος μην αφήνοντάς τον να αναπνεύσει του ψιθυρίζει ότι τώρα μιλάει αυτός και τον φιλάει στο στήθος.

Το αγρίμι αρχίζει να επικοινωνεί κωδικοποιημένα φτύνωντας αίμα, τελειοποιώντας το φόντο του.

Κάποιοι τρέχουν κοντά του, αρχίζοντας να κλέβουν τα δάκρυά του, έπειτα τοποθετούν τα παγωμένα χέρια τους στις τσέπες τους και χάνονται.

Παραδίπλα διαρρήκτες παραβιάζουν το πλέγμα της σιωπής και πυρπολούν το εσωτερικό της.

Πιο πίσω άλλοι φορώντας αρκετά πρόσωπα εκτελούν την ηθική στην πλατεία των αρνήσεών τους, φεύγοντας τα βλέμματα διασταυρώνονται πησμένα ότι εδώ ξεψύχισε κάτι, κοντοστέκονται και ουρλιάζουν: Η ηθική είναι νεκρή, σηκώστε τον Μπερκίν να φύγουμε, λοιπόν σπάμε, ραντεβού στο γνωστό σημείο, μιλάμε αργότερα.

Αντίο!

στον Μπερκίν

( απόσπαμα απο κείμενο της ΣΠΦ τροποποιημένο καταλλήλως)