Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεχτικός…
Όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς στον ώμο…
Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα…
Μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων…
Μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα…
Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια…
Kι όσο μπορείς μη σκύβεις για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα…
Βάδιζε πάντα σταθερά…
Σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του…
Να εκμεταλλεύεσαι…
Κάθε λάμψη απ’ τις ριπές των πολυβόλων…
Για να κρατάς σωστό τον προσανατολισμό σου…
Πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων…
Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις…
Σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις εκεί στην άκρη του νερού…
Εκεί στην πρωινή την πράσινη σκιά ενός μεγάλου δέντρου…
Προς το παρόν, να ‘σαι πολύ προσεχτικός…
Όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν μελλοθάνατο που κουβαλάς στον ώμο…

~Νεκρή Ζώνη- Αρης Αλεξάνδρου