«ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΔΡΑ, ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ». Όχι από σαδισμό ή μοχθηρία αλλά γιατί συμβολίζουμε την ανυποχώρητη αντίσταση σε αυτή την πολιτική που αναπτύσσουν και ονομάζουν παγκοσμιοποίηση.

Μια πολιτική που εκτοξεύεται έξω από τα δυτικά σύνορα υπό τη μορφή πολέμου για υπεροχή και εν όψει της κατάκτησης νέων αγορών και σφαιρών οικονομικής επιρροής. Εν ολίγοις, μια πολιτική που σημαίνει πάντα περισσότερο κοινωνικό αποκλεισμό, μοιρολατρία και αυτοκτονίες. Η αυτοκτονία ανήκει στο σωφρονιστικό κανόνα.  Η συνηθισμένη πρακτική των σκυλιών του κράτους θέλει να περνάμε το σκοινί στο λαιμό μας και να πηδάμε από το σκαμνί

Κι όμως ΟΧΙ.

Η «εμπειρία» που αναπτύξαμε βλέποντας συντρόφους  μετά από χρόνια αίτησης αποφυλάκισης τους: Απέναντι στην οδύνη της απομόνωσης, την μετέτρεψαν σε τρέλα και θωρακίστηκαν. Με αυτή την έννοια είναι καλά κατασχεμένη, απαγορευμένη, ως αγωγός των σχέσεων και ως μέτρο των αποστάσεων, η αλληλεγγύη ως όπλο ζωής.

Σε αυτές τις συνθήκες διαβάσαμε πολύ προσεκτικά τη δήλωση-πρόταση του συντρόφου μας και συμπολίτη μας, Νίκο Μαζιώτη ο οποίος έχει αγωνιστεί με αποφασιστικότητα και έχει τοποθετηθεί ΞΕΚΑΘΑΡΑ στην πλευρά εκείνων που αποκλείουν την επιλογή του οικονομικού κέρδους σε βάρος ανδρών και γυναικών, εκείνων που χτίζουν τον κόσμο.

Ενσαρκώνουμε λοιπόν στο συλλογικό-φαντασιακό της ακατάβλητη άρνηση της επιδείνωσης των συνθηκών της ζωής, εργασίας, των «επιχειρήσεων- σκούπα» της αστυνομίας στις γειτονιές, της στρατικοποίησης του κοινωνικού ιστού, την απόρριψη του συνόλου των αλλοτριωτικών δηλητηρίων που σκορπίζουν καθημερινά μέσα στον εγκέφαλο του καθενός και μέσα στο σώμα ολόκληρης της κοινωνίας.

Σε σιγανή «φωτιά» έχουν αποφασίσει το θάνατό μας.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η αλληλεγγύη επιβεβαιώνεται ως όπλο της ζωής.

Τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς στον Νίκο Μαζιώτη, στη δήλωση-πρότασή του και στον Επαναστατικό Αγώνα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΥΠΟΥ Γ.

ΦΩΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ.

ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ