Ανοησία είναι να ζεις άμα η ζωή σου είναι μαρτύριο και τότε η μόνη συνταγή είναι η επανάσταση.”

Η ζωή που κράτος και κοινωνία μας προσφέρει δεν είναι μια ζωή ελεύθερη, γιορτινή και με πάθος για δημιουργία. Είναι μια ζωή ακρωτηριασμένη, ταπεινωμένη, γεμάτη αδιέξοδα και πόνο. Είμαστε κατακλεισμένοι από ΠΡΕΠΕΙ και ρόλους που άλλοι θέλησαν για εμάς χωρίς εμάς. Τα αρνούμαστε. Χάρισμα σας.
Ατελείωτες ώρες μοναξιάς, ατελείωτο ξύλο από τα ΜΑΤ, βασανιστήρια σε φυλακισμένους, σάπισμα στα σχολικά θρανία-πανεπιστημιακά έδρανα-στη δουλειά, πνευματική αναπηρία, αγωνία για το σήμερα, το αύριο, το ΤΩΡΑ. «Δημοκρατία». Τώρα πια καταλάβαμε τι σημαίνει –όπως είπε ο Οσκαρ Ουάλιντ – «Δημοκρατία είναι ο λαός που κυβερνά το λαό χτυπώντας τον με το ρόπαλο από αγάπη για το λαό».
Η δημοκρατία σας έχει αποκτήσει άλλο όνομα πια: ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ. Καταστολή της σκέψης, καταστολή της δημιουργικότητας, καταστολή των διαδηλώσεων, καταστολή της δράσης, καταστολή κάθε ατόμου που αντιστέκεται στη μοίρα που άλλοι του διάλεξαν.
Κ-Α-Τ-Α-Σ-Τ-Ο-Λ-Η.
Τα ΜΑΤ σαν κύρια δύναμη τρομοκρατίας του λαού έχουν αναλάβει τους ρόλους που είχαν κάποτε οι βασανιστές στη δικτατορία. Στο στόχαστρό τους δεν είναι μόνο διαδηλωτές και κάθε ενεργά αγωνιζόμενο άτομο αλλά και οποιοσδήποτε τύχει να βρεθεί στο δρόμο τους. Τα δακρυγόνα δε διακρίνουν μεταξύ διαδηλωτών και μη. Χτυπάνε για να εκφοβίσουν γενικότερα κάθε πιθανό κύμα αντίστασης, ακόμα κι όταν-από τη δική τους σκοπιά- δεν είναι αναγκαίο. Θα μας πουν ότι υπάρχει κοινοβουλευτισμός και δημοκρατία και ότι η αστυνομία είναι «δημοκρατική». Για ποια αστυνομία μας μιλάνε; Αυτά τα κοπρόσκυλα βαρύνονται με μια σειρά εγκλημάτων εις βάρους του ανθρώπου, δεν αντιμετωπίζονται με διαμαρτυρίες, ανακοινώσεις, καταγγελίες που οι ίδιοι ρίχνουν στα σκουπίδια. Για τη δημιουργία των ΜΑΤ και τα όργια τους ευθύνεται η κυβέρνηση με τον υπουργό δημόσιας τάξης, η ηγεσία της αστυνομίας και με πρώτο και κύριο το ΠΑΣΟΚ όπου “σοσιαλιστικά” σιγοντάριζε τη βίαιη δράση των ΜΑΤ και δημιούργησε το ’86 ειδικό σώμα της “αντιτρομοκρατικής”.. Την πολύ «καλή» δουλειά συνέχισε η ΝΔ κλιμακώνοντας τη βίαιη κρατική καταστολή. Το καρέ συμπλήρωσε ο γιόκας Παπανδρέου συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση στις μεθόδους καταστολής δημιουργώντας την ομάδα ΔΙΑΣ. Τα αποτελέσματα γνωστά.
Ξύλο- εκκενώσεις καταλήψεων- βασανιστήρια- εξευτελισμός.
Η τρικομματική κυβέρνηση έβαλε τη δική της πινελιά βυθίζοντας για τα καλά κάθε άλλοτε αντιδραστικό κομμάτι στον πάτο της αδράνειας ή καλύτερα στην αδυναμία καν να αντιδράσει με όπλα την ανύπαρκτη παιδεία που δεκαετίες αργόσβηνε και τις μπαρούφες των ΜΜΕ που είχαν καλύτερα αποτελέσματα κι από αυτά της λοβοτομής. Το πείραμα στέφθηκε απόλυτης επιτυχίας. Να πως μπορεί να παραδοθεί μια χώρα στην εξαθλίωση χωρίς να έχει προηγηθεί πόλεμος. Σαν να μύρισε φασισμός..
Ο φασισμός στην Ελλάδα δεν έπαψε ουσιαστικά να υφίσταται. Άλλοτε έκανε την εμφάνιση του ως δικτατορικό καθεστώς κι ύστερα ως ένα καθεστώς καλυμμένου φασισμού με κοινοβουλευτική βιτρίνα. Ήταν, είναι και θα παραμείνει –όσο η κοινωνία δε σταματάει το δικό της πνευματικό ξεπεσμό, την ολοδική της ήττα της παρακμής- ο σίγουρος δρόμος για την διαιώνιση του καπιταλισμού και των επιταγών των παγκόσμιων αγορών. Άλλωστε:

«Ο φασισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω
παρά η κτηνωδία, ο σπασμός μιας κοινωνίας
που πνίγηκε στο τέλμα των ψεμάτων της»
Ρέντσο Νοβατόρε

Από την εποχή της «πράσινης» αυγής μέχρι την ΝΔ και την χρυσή αυγή φρόντιζαν στη βουλή να θεσμοθετούν, επί σειρά δεκαετιών, φασιστικούς νόμους παραδίνοντας την Ελλάδα στην εξαθλίωση και τα συμφέροντα τρίτων χωρών. Πάντα με τη σιωπηρή συνενοχή των δυο αριστερών κομμάτων, τα τσιράκια των ΜΜΕ και φυσικά των ψηφοφόρων που κουνούσαν ανέμελοι τις σημαιούλες τους μιας και ζητιάνευαν μια θέση στο δημόσιο. Οπότε οι ίδιοι που οδύρονται για την κατάντια της χώρας και των δυσβάστακτων οικονομικών μέτρων αν ψάχνουν υπεύθυνο να κοιτάξουν πρώτα στον καθρέφτη.
Οι σύγχρονες κοινωνίες όχι μόνο νομιμοποιούν αλλά και υποθάλπτουν τον οργανωμένο φασισμό σαν αυτό της χρυσής αυγής, η οποία δεν εμφανίστηκε ξαφνικά το 2012 στη βουλή αλλά είχε δράση από το ’90. Εθνικιστές, φιλοχιτλερικοί νεοναζίδες μιλούν για πληθυσμιακή αλλοίωση και φυλετικές ανωτερότητες επικαλούμενοι κάποιες γραμμές πάνω στο χάρτη που τις λένε σύνορα. Εχθροί του διαφορετικού, του μοναδικού, εχθροί της ελευθερίας, ρατσιστές. Βγήκαν από τις τρύπες τους ενόψει κρίσης για να αναλάβουν όλες τις εξόφθαλμες βρωμιές που δεν μπορούσαν τα «δημοκρατικά» κόμματα να κάνουν, καλλιεργώντας ταυτόχρονα τα φασιστικά και ρατσιστικά τους ιδεώδη. Άγριοι ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα, κυνήγι μεταναστών και αναρχικών, πολλοί άνθρωποι βασανίστηκαν χρήζοντάς τους «άξιους» συνεχιστές του μπαμπά Χίτλερ με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Φύσσα. Όλα αυτά με τη συνενοχή του κράτους. Οι ίδιοι που συνέβαλαν στη φασιστική δράση της Χ.Α μετά το θάνατο του Φύσα ανταγωνίζονται ποιος θα στήσει καλύτερο «αντίφα» προφίλ. ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ. Οι Πασόκοι που δεν ξέρουν τι σώμα καταστολής να πρωτοιδρύσουν και οι πρώην οννεδίτες που πριν μερικά χρόνια χαιρετούσαν ναζιστικά ακούγοντας τον εθνικό ύμνο στις φιέστες τους, ορέγονται να ‘χουν εικόνα λύτρωσης του λαού από τους «κακούς» φασίστες.
Μετά το θάνατο των δυο φασιστών πρόσφατα, άλλαξε το «ποίημα». Οι ναζιστές χρυσαυγίτες έγιναν ξαφνικά «παλικάρια» για κράτος και κάθε καθεστωτικό υπηρέτη κι ένα παραλήρημα καταδίκης της βίας και της φονικής πράξης ξεκίνησε.
ΠΟΙΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΒΙΑ;
Αυτοί που ευθύνονται για εκατοντάδες φόνους;
Εκείνοι που με μια υπογραφή- εντολή δίνουν σήμα για ξυλοδαρμό τόσων ανθρώπων ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας και ιδεολογίας;
Εκείνοι που αιματοκυλούν διαδηλώσεις, γεμίζοντας καρκίνο τα πνευμόνια μας και τις ψυχές μας;
Εκείνοι που έβαλαν πλάτες στον φασισμό και που συστηματικά, χρόνια τώρα συνεργάζονται με τους γερμανοτσολιάδες;
Οι βασανιστές τόσων ανθρώπων: πολιτικών κρατουμένων, μεταναστών, διαδηλωτών, έχουν το θράσος να μιλούν για βία.
Το κύκλο αίματος η ίδια η Χ.Α επέλεξε να ανοίξει, δεν χρειαζόταν ο θάνατος του Φύσσα για να χαμπαριάσουν οι πολιτικάντηδες και τα ΜΜΕ ότι είναι ναζιστική συμμορία. Όσο για τον ενδεχόμενο να τεθεί η «ναζιστική συμμορία» εκτός νόμου μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι οι κλέφτες των ονείρων μας, οι υπεύθυνοι του πόνου τόσων βασανισμένων, τα φασιστικά καθίκια και κάθε εξουσιαστική φιγούρα να τεθεί εκτός των ζωών των δικών μας και των συντρόφων μας.
Ο φασισμός μπορεί να μη πέθανε το ’73 και το όνειρο των ανθρώπων του πολυτεχνείου να έμεινε ανολοκλήρωτο, όμως παραμένει ζωντανό και το σύνθημα ίδιο:    ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αυτόνομοι Έδεσσας